Toen waren we nog kloeke peren die in weer en wind door bossen en velden struinden, gezamenlijk liederen schalden, kilometers op het zadel zaten en maisvelden onveilig maakten. Vaak waren we meer gehaat dan geliefd, maar voor geen goud zou ik het hebben willen missen. Ondanks dat ik tijdens een trektocht bij Ommen mijn slaapzak dreigde te verbranden omdat die steeds weer uit mijn rugzak rolde. Anderen hadden fietsen waar kettingen van af rolden en weer anderen moesten kampen verlaten omdat ze uit een boom vielen en armen braken. Ik wens de Vaandrig Lengtongroep dan ook een zonnige toekomst tegemoet en wie weet zullen ook onze Boris en Cati ook een troeplokaal afbreken, kevers op kooktoestellen laten verbranden. Het blijft natuurlijk ongewis of dat geschiedt met een Nederlandse, Argentijnse of Russische das om. Dat laatste is overigens niet belangrijk.
