De fabel is weer terug van weggeweest

Ik zie al wel weer dat de fabel nog lang niet is uitgestorven maar bittere realiteit geworden. De wolf en de (terror)oehoe verstrikt in menselijke burocratie en regels. De één druipt weer af naar de Duitse wouden, geschrokken van al die aandacht en het massale wolventoerisme, de ander komt achter tralies terecht, beschuldigd van terrorisme. Daarnaast heb je ook nog de geschiedenis van Johannes de bultrug die een spuitje krijgt en Willem de Korenwolf die in zijn eentje de bouw van een bedrijventerrein in Limburg tegenhoudt. De actualiteit zit vol met dieren die bijna als mensen worden neergezet. Maar misschien zegt deze berichten juist wel iets over de mensen zelf en lezen we daarom zo graag deze berichten: "....dieren kinne net prate en dertroch nei alle gedachten ek net neitinke. Lykwols sil ik jim dudlik metsje dat myn ferhaal echt bard is en altyd wer barre sil. Mar dan moat ik jim in geheim fertelle. Ssst, net fierder oer prate. It ferhaal giet winlichen oer minsken..." (S.H.P. de Jong: Neam my mar Willem, het verhaal van Reintje de Vos in het Fries). De Fabel lijkt de 21 eeuw gehaald te hebben en vind je de Hesioduses, La Fontaines en Krylovs in de burelen van de grote kranten.....

Kleine Talen

Ik sta totaal achter het opiniestuk van Laura Boerhout, Mariska Jung en Enno Maessen, gisteren gepbliceerd op de website van de Volkskrant en heb er nu bijna spijt van dat ik ipv Russische literatuur niet Pools, Tsjechisch, Servisch, Kroatisch, Albanees, Mongools, Oekrains, Bulgaars of misschien nog wel erger Portugees er niet als hoofdvak bij heb gedaan. Maar het kan nog gekker. Toen ik nog in het Bungehuis studeerde was Duits ook bijna een kleine taal met wel schandalig weinig hoofdvakstudenten ondanks het grote belang van de Duitstalige wereld. Ook maar afschaffen die handel? Ik werk voor een wereldwijd opererende Amerikaanse firma en werk voornamelijk in het Bulgaars en Oekrains en zou bijna Litouws hebben gestudeerd omdat ze daar geen mensen voor konden vinden. Misschien geeft dat een idee van het belang van de kleine talen. Zie het ook andersom. Toen ik aan de Vrije Universiteit in Berlijn studeerde, was ik verbaasd over de grote belangstelling voor Nederlands. Docenten vertelden me dat het oorspronkelijk maar een bijvak was van Duits, maar uiteindelijk op verzoek van de studenten een hoofdvak is geworden. Daar was (ik weet niet hoe het nu is) een universiteit nog een universiteit, een plek om kennis te vergaren en jezelf te ontwikkelen, niet slechts een plek waar je klaargestoomd wordt voor een vage functie in het bedrijfsleven.

De wereldtaal Portugees is klein? Niet volgens deze kaart, maar volgens Universiteitsbestuurders niet rendabel genoeg om het te kunnen studeren.

Mediageilheid van gruwelijkheden

Ik begrijp niet waarom niemand praat over een complete mediaboycot van al die extremisten. Ik vrees dat het IS ruimte geeft aan een ziek soort van vermaak en lust. Wat is een horrorfilm in vergelijking met de werkelijkheid vooral als die ook nog glossy gefilmd wordt? Stiekem vergelustigen we ons aan al die gruwelijkheden (geef toe, wie heeft het originele filmpje van de kruisgang van die Jordaanse piloot niet geprobeerd te bekijken) en vervolgens lopen we naar het koffiezetapparaat om de zaak daar weer bij te vullen. Ik wordt er vooral vermoeid en beroerd van, wetend dat ik geen uitzondering op het "mens-zijn" ben. Dat heb ik mijn zoon niet verteld toen ik hem uitlegde dat ons bewustzijn eigenlijk iets heel bijzonder is.

Stadhouder

Grappig: het woord stadhouder komt waarschijnlijk van Luitenant, oftewel Lieutenant, Lieu (plaats) Tenant (Houder, van tener, hoewel dat in het Spaans tot "hebben" is gegeneraliseerd). Leer ik ook weer wat. Ik moest daaraan denken toen ik gisteren mijn rijbewijs aan het verlengen was. De ambtenaar die mijn papieren in ontvangst nam, wist mij te vertellen dat Nederland vroeger een republiek van vrije provincies was. Waarschijnlijk zag hij op mijn DNI dat ik uit Overijssel kom. Ik moet bekennen dat ik best weinig weet van die tijd en de staatskundige geschiedenis van de oude republiek heel interessant is. Ik vertelde hem later wel dat Argentinie en Nederland met elkaar gemeen hebben dat we beiden tegen de Spanjaarden gevochten hebben, beide volksliederen over deze strijd gaan en tamelijk lang zijn, en dat we beide grote exporteurs van landbouwprodukten zijn (hij keek me bij het laatste enigszins ongelovig aan).

Berustende triestheid

Dejen Todo En Mis Manos by Mario Levrero

My rating: 4 of 5 stars


Uruguay lijkt soms wel de kleine spiegel van Argentinie. Waar de Argentijnen veel pretentie hebben, is dat in het buurlandje afwezig. Uruguay lijkt op Argentinie maar in een menselijke dimensie. Buenos Aires is een monumentale stad vol grandeur en te grote afstanden, Montevideo is het overzichtelijke kleine zusje met een paar grote gebouwen. Argentie is grotendeels pampa met een paar hoge bergen eromheen. Uruguay heeft een paar heuveltjes. Argentijnen zijn melancholisch maar zoeken een Europese grandeur, in Uruguay is er slechts berusting. Het land bestaat bij gratie dat Brazilie en Argentinie elkaar de "Banda Oriental" niet gunnen. Ik hoef ook maar een Uruguayaans boek open te slaan of naar een film te kijken en ik ben geheel in mijn element. Het is er allemaal van een zo'n aandoenlijke melancholische treurigheid. Ik heb het dan nog niet eens over de bekende vampier uit dit land.

De boeken van Uruguayaanse schrijvers zoals Carlos Onetti, Felisberto Hernandez en Mario Levrero gaan vaak over vrijgezelle figuren van middelbare leeftijd die de hele dag niet meer doen dan in bed liggen, filosoferen, naar de hoeren gaan en drinken. Mensen die hun best doen enige illusie te hebben zonder er ook maar iets mee te doen.

Zo ook de antiheld van "Laat alles maar in mijn Handen", een tweederangs schrijver die als snabbel in een godvergeten oord (het stadje heet "Penurias", wat in het Spaans gebrek betekent) in het binnenland van Uruguay de auteur van een manuscript moet proberen te traceren. Veel meer dan wat tragi-komedische gebeurtenissen met wat merkwaardige locale figuren gebeuren er niet.

Bijna alles wat hij doet, is onhandig. Komt hij gelukkig bij de locale hoer vandaan die een therapeutische werking op hem heeft, wordt hij belaagd door een voormalige klasgenoot die vroeger altijd zijn spullen jatte en nu de wasem van de geur van de hoer bij zich draagt. Lijkt er iets moois te ontstaan met de eerdergenoemde hoer, mag hij er niet meer bij, want manlief is jaloers. Er is geen wolk te vinden in het hele stadje, maar hij wordt twee keer kletsnat van de regen. Denkt hij de schrijfster gevonden te hebben, wordt hij door een oude vrijster gedwongen de meest verschrikkelijke pornografische poezie te lezen die hem angstig doet wegvluchten. Als hij dan weer afdruipt richting Montevideo (en in de bus mag hij ook al niet roken), dan lijkt het toch allemaal weer goed te komen.

Wat maakt dit allemaal zo mooi? Misschien wel de alom aanwezige uitzichtloze treurigheid. Dit werd vorige week nog eens door president Mujica bevestigt door aan te geven dat er in Uruguay geen arbeidsethos bestaat en daardoor een economische boom vooralsnog niet zal plaatsvinden. Wat rest: berusting. Bijna Russisch zou ik zeggen.



View all my reviews

Sin luz

El ano nuevo sin luz. Si no vuelve hoy, manana vamos a cortar Acoyte y Rivadavia a las 18.00. Todo la gente que tampoco tiene luz esta bienvendido.

Vivimos ya casi una semana sin agua. Todo este episodio de vivir anormal ya nos terroriza desde 3 semanas y ni siquiera hay algun responsable de Edesur que nos informa minimalemente sobre la situacion, que nos guia en colaboracion con los autoridades nacionales y de la ciudad. Dar una botella de agua a los mayores no es lo suficiente. Ahora en el pasilla hay olor a basura; departamientos sucios son hermosas para desarrollar enfermedades. Hay gente muy mayor en este edificio y chicos. Hay un señor que tiene que tomar pastillas para su corazón para poder llevar baldes de agua a su departamiento, varios pisos. Alguien tiene idea que es tener un bebe, no teniendo agua? Cómo se manejan? Cómo explico a mis chicos que no estamos en la onda para festejar ano nuevo, porque estamos cansados de banarnos y buscar refugio en las casas de amigos o familiares. Por suerte no pasaron cosas graves, hasta ahora.

Y mientras "no pasa nada", como siempre en este "atroz encantador" pais no pasa nada. Este "no pasa nada", para mi solamente indica que nadie se siente responsable, para mí uno de los pecados fundamentales (por otro lado aprecio realmente la gente que dice y admite, que tienen o sienten la culpa. Yo al menos lo hago en el minimo caso de mi reponsabilidad)

Exista nada mas facil que dar la culpa a otros, porque "yo hice nada". Esto es nada menos como la actitud de Pilato en el evangelio: "Entonces Pilato, viendo que nada adelantaba, sino que más bien se promovía tumulto, tomó agua y se lavó las manos delante de la gente diciendo: «Inocente soy de la sangre de este justo. Vosotros veréis".

Nada, nada (esta maldita palabra), nada. Todo queda en la nada porque todo parece nada mas que "Porque eres polvo y al polvo volverás.

Igualmente ahora no es tiempo de hablar de la culpa, tenemos que actuar porque hay mucha gente que vive en situación emergencia, temporario (como con los cortes de luz), sino también estructural (la horrible pobreza, causande desnutrición infantil, que es una de las cosas mas horrorosa que existe). Somo todos responsables, todos, nadie se escapa de esto! Dejamos de decir "no pasa nada". Empezamos de vivir un poco mas modesta, no malgastar energiá y no dejar que los negocios están a plena, luz, los aires enfrian como en el polar sur y venden como las facturas de "La Savona" mientras hay gente sin luz y gente con hambre!

Si alguien ahora me va a decir que no pasa nada, lo voy a r........ar la cabeza.

Balans van 2014 en de jaren daarvoor

Wat te zeggen over dit jaar. Het was vooral een raar jaar, zoals de afgelopen 4 jaar raar waren. Als er niet zoveel mis was gegaan, dan waren we nog maar pas uit Jekaterinenburg terug gekeerd (dit voelen we heel sterk) en waren we echte Ruslandvaarders geweest, zoals altijd mijn droom was en overigens nog steeds is.

Ik ben nu enigszins uit deze frustratie aan het klimmen en dat is een tamelijk moeizaam proces geweest (waarom ging het in godsnaam allemaal mis, ondanks dat ik er zo graag iets van wilde maken en een hele strijd heb gevoerd, inclusief advocaten en rechters), wat uiteraard spanning, ook binnen het gezin, heeft opgeleverd. Cata werd geboren in een gezin, verkerend zonder eigen inboedel, en in crisis.

Ook later frustratie bij mijn nieuwe werkgever, want ondanks een promotie en blijken van waardering voor mijn werk daar, was het toch een stapje terug. Ik was ook vaak tamelijk van slag als ik weer even terug was bij mijn vorige werkgever, de ambassade in Buenos Aires, want dat refereerde naar andere "betere" tijden (diplomatie is en blijft namelijk een geweldig vak, hoewel ik niet meer dan economische hand-en- spandiensten verrichtte). Daarbij kwamen ook nogal wat problemen in Argentinie, zoals de inflatie die een flinke aanslag doet op je koopkracht of de problemen met electriciteit en water.

Ik vroeg me vaak of het allemaal waard was en had het niet anders gemoeten. Had ik Marcela onder druk moeten zetten om de hele inboedel weer in container te doen en terug te gaan naar Nederland. Maar dat is ook niet zo gemakkelijk als het misschien lijkt. Ondanks dat ik over het laatste steeds nog gemengde gevoelens heb, is alles zo gegaan en probeer ik er de positieve dingen van te zien en mijn leven te accepteren zoals het nu is. Ik heb flinke levenservaring opgedaan, werk uiteindelijk wel als slavist, en heb Marcela, Boris en Catalina. Die drie zijn het uiteindelijk allemaal waard, en dat is een heel andere soort ambitie, hoe leeg deze nogal cliche-klinkende woorden mogen klinken.

 Na deze balans, wens ik iedereen een zalig en gelukkig 2014.