dinsdag 1 juli 2014

Berustende triestheid

Dejen Todo En Mis ManosDejen Todo En Mis Manos by Mario Levrero

My rating: 4 of 5 stars


Uruguay lijkt soms wel de kleine spiegel van Argentinie. Waar de Argentijnen veel pretentie hebben, is dat in het buurlandje afwezig. Uruguay lijkt op Argentinie maar in een menselijke dimensie. Buenos Aires is een monumentale stad vol grandeur en te grote afstanden, Montevideo is het overzichtelijke kleine zusje met een paar grote gebouwen. Argentie is grotendeels pampa met een paar hoge bergen eromheen. Uruguay heeft een paar heuveltjes. Argentijnen zijn melancholisch maar zoeken een Europese grandeur, in Uruguay is er slechts berusting. Het land bestaat bij gratie dat Brazilie en Argentinie elkaar de "Banda Oriental" niet gunnen. Ik hoef ook maar een Uruguayaans boek open te slaan of naar een film te kijken en ik ben geheel in mijn element. Het is er allemaal van een zo'n aandoenlijke melancholische treurigheid. Ik heb het dan nog niet eens over de bekende vampier uit dit land.

De boeken van Uruguayaanse schrijvers zoals Carlos Onetti, Felisberto Hernandez en Mario Levrero gaan vaak over vrijgezelle figuren van middelbare leeftijd die de hele dag niet meer doen dan in bed liggen, filosoferen, naar de hoeren gaan en drinken. Mensen die hun best doen enige illusie te hebben zonder er ook maar iets mee te doen.

Zo ook de antiheld van "Laat alles maar in mijn Handen", een tweederangs schrijver die als snabbel in een godvergeten oord (het stadje heet "Penurias", wat in het Spaans gebrek betekent) in het binnenland van Uruguay de auteur van een manuscript moet proberen te traceren. Veel meer dan wat tragi-komedische gebeurtenissen met wat merkwaardige locale figuren gebeuren er niet.

Bijna alles wat hij doet, is onhandig. Komt hij gelukkig bij de locale hoer vandaan die een therapeutische werking op hem heeft, wordt hij belaagd door een voormalige klasgenoot die vroeger altijd zijn spullen jatte en nu de wasem van de geur van de hoer bij zich draagt. Lijkt er iets moois te ontstaan met de eerdergenoemde hoer, mag hij er niet meer bij, want manlief is jaloers. Er is geen wolk te vinden in het hele stadje, maar hij wordt twee keer kletsnat van de regen. Denkt hij de schrijfster gevonden te hebben, wordt hij door een oude vrijster gedwongen de meest verschrikkelijke pornografische poezie te lezen die hem angstig doet wegvluchten. Als hij dan weer afdruipt richting Montevideo (en in de bus mag hij ook al niet roken), dan lijkt het toch allemaal weer goed te komen.

Wat maakt dit allemaal zo mooi? Misschien wel de alom aanwezige uitzichtloze treurigheid. Dit werd vorige week nog eens door president Mujica bevestigt door aan te geven dat er in Uruguay geen arbeidsethos bestaat en daardoor een economische boom vooralsnog niet zal plaatsvinden. Wat rest: berusting. Bijna Russisch zou ik zeggen.



View all my reviews

Geen opmerkingen: