De Jas van Ome Berend

In Europa is er sprake van een echte winter. Hier in de verre Oeral is de winter nog echter. Zelfs de locale bevolking zegt dat de winter jaar bijzonder streng is. Na 10 jaar subtropisch klimaat op het zuidelijke halfrond is dat wel wennen. Toch kan ik de winter goed doorstaan dankzij de groene jas die mijn vader mijn in bruikleen heeft gegeven. Hij was van mijn oom Berend, de een oudste broer van mijn vader. Hij was de eerste van zijn vier broers en zus die ons vorig jaar is ontvallen. Hij is bijna letterlijk in het harnas gestorven, een hartstilstand op de trekker. Hij was na nog net in staat geweest om deze goed neer te zetten. Van Berend weet ik niet veel, wel dat hij een groot liefhebber was van dieren. Op de voormalige boerderij van mijn grootouders en later mijn andere oom Henrik Roelof kon je schapen, paarden, koeien, honden en katten vinden. Hij gebruikte echter de jas voor de jacht. Zo op afstand is het soms onbegrijpelijk dat hij er niet meer is. Hetzelfde geldt voor de boerderij waar we vaak kwamen toen we klein waren struinend tussen de schuren en hooi gevend aan de koeien. Berend was er bijna altijd want hij werkte daar als knecht. Het is jammer dat hij mijn dochter Catalina nooit heeft leren kennen. Ik heb nog wel een foto waar hij Boris op de schoot heeft toen we in 2007 op vakantie waren in Nederland. Veel herinneringen heb ik niet, wel een dikke jas. Een jas die me bescherming biedt en door een verhaal van de Russische schrijver Nikolaj Gogolj onsterfelijk is geworden.